Δεν ξέρω καλά καλά τι με σπρώχνει να γράψω αυτό το βιβλίο. Είναι αλήθεια πως η φιλοδοξία να φημιστώ μέσα στους ανθρώπους με γαργάλιξε όταν ήμουν νέος, αλλά πολύ γλήρορα μιαν αδιαφορία του τάφου μ΄ έγιανε απ΄ τον κακοηθέστερον απ΄ όλους τους πυρετούς...

...όμως, αν όχι η ματαιοδοξία, μια αδυναμία πάντα με κάνει συγγραφέα. Με βιάζει να βγάλω απ΄ τα βαθύτερα κι ΄ από τα απόκρυφα της ψυχής μου κατιτί, που σίγουρα δε θαν εύρει καμμιάν ηχώ, απλά, η περίεργη εκείνη ιδιοτροπία της ψυχής να θέλει να μοιράζεται με άλλους τις συγκινήσεις της.

Αυτό με κάνει ακόμα μια φορά να σκεφτώ πως τα μεγαλύτερα θάματα είναι ανίκανα ν΄ αλλάξουν την ανθρώπινη μικρότητα. Μήπως δεν απομένουμε οι ίδιοι κατόπι από κάθε βήμα μας μέσα στα μυστήρια της δημιουργίας; ...

Από το βιβλίο ¨Ο κουρσάρος Πέδρο Καζάς" του Φώτη Κόντογλου.

http://antirisis.wordpress.com/2011/01/26/%e1%bd%81-%cf%84%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%e1%bd%81-%cf%88%ce%b7%ce%bb%cf%8c%cf%82/